Jezus głosił Ewangelię o królestwie Bożym nie tylko słowem, lecz także czynami miłości (Mt 4,23-24). I chociaż królestwo Jego nie jest z tego świata (J 18, 36), to jednak los doczesny człowieka nie był Mu obcy. Jezus nie tylko sam „przeszedł dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich” (Dz 10, 38), ale czynów miłości domagał się od swoich naśladowców. Powiedział też: „Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli się będziecie wzajemnie miłowali”

Przejawem troski o potrzebujących w pierwszych gminach chrześcijańskich były agapy (Dz 2, 46), posługa diakonów (Dz 6, 1-6)

Chociaż współczesna parafia znacznie różni się od gminy jerozolimskiej, to jednak jest ona wezwana do budowania wspólnoty miłości na jej wzór (Dz 2, 42-47).

Miłość powinna być urzeczywistniana przez wszystkich parafian. Miłość decyduje o przeniknięciu wspólnot chrześcijańskich duchem Ewangelii, a do jej podstawowych przejawów należy posługa charytatywna. Posługa charytatywna jest częścią funkcji pasterskiej Kościoła, a jej podmiotem są wszyscy należący do Kościoła.

Szczególnej uwadze kapłanów i świeckich w parafii powierza się biednych i słabych oraz chorych i umierających (DK 6). Kapłani przyczyniają się do rozwoju miłości miłosiernej wśród parafian poprzez głoszenie Słowa Bożego, sprawowanie sakramentów świętych a szczególnie Eucharystii oraz osobiste świadectwo troski o potrzebujących. Przykazanie miłości bliźniego jest zaadresowane do każdego chrześcijanina. Działalność charytatywna jest istotnym wymiarem apostolstwa ludzi świeckich, gdyż jest zwyczajną, powszechną i bezpośrednią formą przepojenia duchem chrześcijańskim porządku doczesnego (DA 2; ChL 41).

Dzieła miłosierdzia mogą być realizowane w parafii w sposób indywidualny, spontaniczny, bezpośredni w rodzinie lub sąsiedztwie oraz w sposób wspólnotowy, kompleksowy, planowy, zorganizowany. Ze względu na drugi sposób istnieje potrzeba powołania w każdej parafii specjalnej grupy osób, której zadaniem byłoby niesienie adekwatnej do potrzeb i fachowo zorganizowanej pomocy charytatywnej.

I właśnie dlatego Konferencja Episkopatu Polski postanowiła, aby spoczywający na proboszczu, duszpasterzach i wiernych niezbywalny obowiązek niesienia pomocy potrzebującym we wspólnocie parafialnej był realizowany przez Parafialny Zespół Caritas. Praca tego Zespołu nie zwalnia ogółu wiernych a także innych grup i wspólnot działających w parafii z obowiązku świadczenia miłosierdzia, lecz je jedynie usprawnia, koordynuje i uzupełnia. Zespół jest jedną z podstawowych struktur parafii, dzięki którym wypełnia ona swoją misję charytatywną w Kościele i świecie.